Makina pneumatikoak espazio jakin batean hutsunea egiteko balioa du, hau da, espazio hori atmosferatik isolatzeko, edo zehaztasun gehiagorekin hitz eginez, airea arrarifikatzeko, ezinezkoa baita harekin huste absolutua lortzea.

Makina hori Otto de Guericke (1602-1686) fisikari alemaniarrak irudikatu zuen 1650. urtean.

Makina pneumatiko batek 5 elementu ditu:

1. Platina batean ongi doitutako kanpai bat. (Kanpaia ontzia bat da eta haren barnetik atera nahi da airea).
2. Bonbaren gorputza, barnean biradera erako mekanismo batekin eragindako bi pistoi dituen beirazko bi zilindroz eratua.
3. Kanpaia eta bonbaren gorputza komunikatzen dituen konduktu txiki bat.
4. Lehendabiziko biren arteko komunikazioa ireki edo ixtea ahalbidetzen duen balbula bat.
5. Eta azkenik, merkuriozko manometroa, kanpaiaren barnean dagoen airearen presioa neurtzea ahalbidetzen duena.

Makina pneumatikoak honela funtzionatzen du:

Biraderaren eraginez, plosoak gora eta behera mugitzen dira txandaka eta, horrela, kanpaitik airea ateratzeko prozesua hasten da.
Kanpaiaren aireak hoditik zirkulatzen du bertatik ponparen gorputzeko beirazko zilindroen barrualdera.
Behin hara iritsita, kanporatu egiten da pistoiak jaisten diren unean barnean dagoen aireak berak eragindako presioaren ondorioz irekitzen den balbula txiki bati esker.
Prozesu honetan balbula irekita egon behar da eta amaitutakoan itxi egin behar da airea berriro sar ez dadin.

Neurriak

Oinarria: 51×50 cm. Altuera: 27 cm.